15 تا از بهترین موسیقی متن فیلم‌ های قدیمی در آثار تارانتینو

خیلی کم پیش می‌آید که کارگردانی مانند “کوئنتین تارانتینو” (Quentin Tarantino) به این شیوه ماهرانه از موسیقی مجموعه آلبوم‌های خانگی در فیلم‌های خود استفاده کند. دقیقاً مانند مهارتی که “زاتویچی” (Zatoichi) در به کار بردن چوب دستی جادویی خود داشت. او مردی است که “اوما تورمن” (Uma Thurman) را با آهنگ گروه موسیقی” Urge Overkill “به رقص واداشت. آهنگ‌های گروه موسیقی” Santa Esmeralda “را طنین‌‍انداز کرد و بازی “مایکل مدسن” (Michael Madsen) را با آهنگ‌های گروه Stealers Wheel” تلفیق کرد. حتی جدای از فیلم‌های “تارانتینو”، موسیقی فیلم‌هایش نیز شاهکاری در زمینه ترکیب موسیقی هستند چون از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی استفاده شده‌اند.

بهترین موسیقی متن فیلم‌ های قدیمی در آثار تارانتینو

“تارانتینو” گفته است که قبل از شروع نوشتن فیلمنامه فیلم‌هایش، ابتدا به آلبوم‌هایش تلنگری می‌زند تا موسیقی متن فیلم را پیدا کند و هرگز نمی‌تواند موسیقی فیلم را به آهنگساز دیگری بسپارد. (اگر چه “رابرت رودریگز” (Robert Rodriguez) و” RZA “چند آهنگ جدید را برای مجموعه فیلم “بیل را بکش” (Kill Bill) ساختند و “تارانتینو” برای اینکه شانس همکاری با استاد “انیو موریکونه” (Ennio Morricone) را در فیلم “هشت نفرت‌انگیز” (The Hateful Eight) پیدا کند، قانون خود را زیر پا گذاشت.)

اما “تارانتینو” به غیر از این استثنائات همچنان در هدف‌یابی متخصص است.”تارانتینو” علاوه بر علاقه‌ایی که به انواع مختلف جوک باکس دارد؛ به سبک‌های موسیقی از جمله کانتری و سول، راک سرف و دیسکو فلامینگو نیز تسلط دارد و در واقع می‌توان گفت که او به طور قابل توجهی به موسیقی فیلم‌های دهه‌های ۶۰ و ۷۰ تسلط دارد. از فصل اول مجموعه “بیل را بکش” گرفته تا قسمت اعظم آثار “تارانتینو” می‌توان در هر جای ردپای فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی مورد علاقه او را در فیلم‌هایش دید. در حالی که او مطمئناً بیشتر از هر کسی از سبک موسیقی گرامافونی “موریکونه” در آثارش استفاده کرده است، اما بیشتر از هر کسی سلیقه خود را در ساخت موسیقی فیلم‌هایش اعمال کرده است. در ادامه فیلم‌هایی را معرفی می‌کنیم که “تارانتینو” ترجیح داده برای ساخت موسیقی متن آنها، به فیلم‌های قدیمی متوسل شود. اکسیژن را نفس بکشید تا با بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی در آثار تارانتینو آشنا شوید.

۱۵. آهنگ “روزهای خشم” (I giorni dell’ira) از فیلم “روز خشم” (Day of Anger) (۱۹۶۷) اثر “ریز اورتولانی” (Riz Ortolani)

“تارانتینو” اولین بار در اوج نبرد Crazy ۸۸ در فصل اول فیلم “بیل را بکش” از آهنگ شاد وسترن ایتالیایی “ریز اورتولانی” فیلم “روز خشم” استفاده کرد. او این مسیر را همچنان ادامه داد و چند سال بعد در مونتاژ تمرینی فیلم “جنگوی زنجیرگسسته” (Django Unchained) همین رویه را تکرار کرد. بعد از اینکه “جنگو” (با بازی “جیمی فاکس” (Jamie Foxx)) به عنوان یک برده تازه آزاد شده، از شلیک بر روی بینی هویجی یک آدم برفی به جایی می‌رسد که در یک گذرگاه برفی در کنار دکتر “کینگ شولتز” (با بازی “کریستف والتس” (Christoph Waltz)) شکارچی برنده جایزه آلمانی کمین می‌‎کند، موسیقی فیلم که یکی از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی است، نیز هر قدم با او همراه شده و مشاقانه پیشرفت‌های او را تشویق می‌کند.

در پایان مونتاژ زمانی که “جنگو” و “شولتز” در کنار هم به سمت یک گله گوزن در فلات برفی حرکت می‌کنند، و بیش از پیش در نقش‌های مربی و مرید فرو می‌روند. آهنگ گیتار نیز با این صحنه همراهی کرده و حال و هوای ملودیک‌تری به خود می‌گیرد. در واقع موسیقی فیلم به گونه‌ایی تنظیم شده است که کاملاً با سفر پر فراز و نشیب “جنگو” همراهی می‌کند. در اینجا نیز “تارانتینو” دقیقاً مانند “سرجو لئونه” (Sergio Leone) که گاهاً سعی می‌کند صحنه‌هایی از فیلم را با موسیقی از پیش ضبط شده “انیو موریکونه” (Ennio Morricone) مطابقت بدهد، این سکانس را با در نظر گرفتن فیلم “روزهای خشم” ساخته است تا بدین وسیله آهنگ کمدی “والتز” (Waltz) به این صحنه تماشایی جان ببخشد.

۱۴. آهنگ “ناامیدی” (Despair) “جان کارپنتر” (John Carpenter) از فیلم “موجود” (The Thing) (۱۹۸۲) اثر “انیو موریکونه”

فیلم “هشت نفرت‌انگیز” تنها اثر کارنامه ده فیلمی “تارانتینو” است که ترجیح داد برای ساخت موسیقی آن یک آهنگساز معتبر را استخدام کند تا موسیقی اصل فیلم را برای او بنویسد. البته قطعاً این آهنگساز نمی‌توانست کسی جز “انیو موریکونه” افسانه‌‍ایی باشد (که فرکانس موسیقی او قبلاً در ۵ فیلم قبلی “تارانتینو” طنین‌انداز شده بود). “موریکونه” زمان محدودی برای ساخت موسیقی این فیلم داشت، اما در نهایت یک آهنگ ۳۰ دقیقه‌ایی بسیار عالی نوشت که امکان برش داده شدن و سرهم بندی دوباره را داشت. او به “تارانتینو” پیشنهاد داد، فیلم را با آخرین نت‌‎هایی که برای “جان کارپنتر” در فیلم “موجود” نوشته بود، تمام کند. با توجه به فضای یک کابین مملوء از برف و پارانویایی که به وجود می‌آورد، به نظر می‌آمد پیشنهاد “موریکونه” بسیار مناسب باشد.

یکی از این نت‌های وام گرفته شده، یک نت زهی به نام «Bestiality» بود و نت دیگر «Eternity» نام داشت که در نهایت با تلفیق با هم به یک آهنگ اضطراب‌آور تبدیل شدند. اما “تارانتینو” یک گام فراتر رفت و نتی را وارد کرد که در فیلم “موجود” مورد استفاده قرار گرفته بود. این آهنگ “ناامیدی” نام داشت که در هنگام بازی “کرت راسل” (Kurt Russell) پخش شد و حال و هوایی فراموش‌نشدنی به فیلم بخشید. این آهنگ زمانی پخش می‌شود که “آر.جی مکریدی” (با بازی “راسل”) کشف می‌‎کند که کشتی بیگانه در یخ گیر افتاده است. از این رو این آهنگ تعلیق زیادی به اوج این فیلم وسترن برفی “تارانتینو” می‌بخشد. در ضمن سایه‌هایی از فیلم “موجود” را در می‌توان در دیگر بخش‌های فیلم نیز مشاهده کرد، به خصوص زمانی که دو ضد قهرمان فیلم به شدت زخمی شده‌اند و با این وجود تلاش می‌کنند همچنان در کنار هم باقی بمانند و بدین صورت وفاداری به یکدیگر را مورد ارزیابی قرار می‌دهند. این صحنه نیز به طرز ماهرانه‌ایی همان حال و هوای قطعه “نا امیدی” فیلم “موجود” را به مخاطب القا می کند، البته برای کسانی که به خوبی با آن آشنایی دارند. بنابراین یکی از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی در آثار تارانتینو است.

۱۳. آهنگ “آخرین مسابقه” (The Last Race) از فیلم “دهکده غول‌ها” (Village of the Giants) (۱۹۶۵) اثر “جک نیچه” (Jack Nitzsche)

از عناوین آغازین فیلم “ضد مرگ” (Death Proof) و کیلومترها جاده روستایی که زیر کاپوت یک شورت نوای سیاه رنگ منقش به یک اسکلت پنهان شده اند، گرفته تا نورهای متقاطع و نماهای نزدیک کلوزآپ، که در اینجا بیشتر از بقیه فیلم‌های “تارانتینو” به چشم می‌خورند؛ همه و همه به مخاطب می‌گویند که باید در انتظار چه چیزی باشد. اما قطعاً این حال و هوا بدون موسیقی “آخرین مسابقه” “جک نیچه”، تا این اندازه نمی‌توانست تاثیرگذار باشد. به نظر می‌رسد یک پای این قطعه در حرکت موج ‌سوار جای گرفته و پای دیگر در تصویر دوچرخه‌سوار قرار دارد. به هر حال این آهنگ هر چه هست آنچنان خوب با این حال و هوا میکس شده است که گویی یک تلنگر تهدیدآمیز در کل داستان فیلم موج می‌زند.

آهنگ “آخرین مسابقه” اولین بار در یک فیلم کمدی مضحک به نام “دهکده غول‌ها” در دهه ۱۹۶۰ به پرده سینماها راه یافت. در این فیلم نوجوانان بزهکار عاشق راک اند رول تبدیل به غول می‌شوند و دهکده آنها را تسخیر می‌کنند (این فیلم با الهام از داستان “غذای خدایان و چگونه به زمین آمد” (The Food of the Gods and How It Came to Earth) نوشته “اچ. جی. ولز” (H.G. Wells) ساخته شده است). هر چند به راحتی می‌توان تصور کرد که چگونه آهنگ “نیچه” در قاب چنین فیلمی نشسته است، اما تصور اینکه با حال و هوای فیلمی چون فیلم “ضد مرگ” سازگار شود واقعاً دور از ذهن است. اما به نظر می‌آید از همان اول مقصد نهایی آهنگ “آخرین مسابقه” با درجا زدن موتورها، بوق‌های عصیانگر و پرکاشن‌های متحرک، فیلم “تارانتینو” بوده است تا با سوخت دیزلی اثر او همچنان بر روی صحنه بتازد.

۱۲. آهنگ “مرگ باربارا و بازگشت جو” (The Demise of Barbara and the Return of Joe) از فیلم “ناواهو جو” (Navajo Joe) اثر “انیو موریکونه”

بعد از پایان دیوانه‌وار و خونین قسمت اول فیلم “بیل را بکش”، کاملاً مشخص بود که رویارویی طولانی مدت بین “عروس” با بازی “اوما ترومن” (Uma Thurman) و “بیل” با بازی “دیوید کارادین” (David Carradine) در فصل دوم این فیلم، بیشتر حول و حوش جنگ کلمات است نه شمشیرها. اما وقتی سرانجام این دو به دنبال هانزوی خود می‌روند و بیل” روش انفجاری پنج نقطه‌ایی کف دست (Five-Point-Palm Exploding Heart) “پای می” را فرا می‌گیرد و تنها پنج قدم تا شکست قلب او فاصله دارد، همه چیز تغییر می‌کند. در حالی که “بیل” خود را برای آن ۵ مرحله نهایی آماده می‌کند، “تارانتینو” موسیقی دوست‌داشتنی و گزنده‌ایی را از فیلم “ناواهو جو” اثر “انیو موریکونه” انتخاب کرده و برای او می‌نوازد.

ملودی “مرگ باربارا و بازگشت جو” زمانی پخش می‌شود که “بیل” می‌ایستد و دکمه‌های کت خود را می‌بندد. این موسیقی در این هنگام حال و هوای دراماتیک و در عین حال باوقار فیلم “ناواهو جو” را در این فیلم طنین‌انداز می‌کند. سازهای کوبه‌ایی و آوازهای محزون، بیننده را به یاد قطعه” A Silhouette of Doom ” اثر “موریکونه” می‌اندازند؛ قطعه دیگری از فیلم “ناواهو جو” که در همان ابتدای قسمت دوم فیلم “بیل را بکش” پخش می‌شود و نشان‌دهنده قول “عروس” در به نمایش گذاشتن یک حماسه بی‌نظیر است. تدوام مضمونی یکی از ویژگی‌های بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی در حالت مرسوم است که چندان با رویکرد “تارانتینو” سازگار نیست، اما او استثناً در اینجا واکنش خوبی نسبت به این اصل نشان می‌دهد. در حالی که موسیقی فیلم به “بیل” که در حال مرگ است شان و بزرگی می‌بخشد، رضایت خونین “عروس” را نیز جلب می‌کند.

۱۱. “فانکی فانفار” (Funky Fanfare) از تریلرهای مردمی” Astro Daters “(تقریباً اواخر دهه ۶۰) اثر “کیت منسفیلد” (Keith Mansfield)

شاید بدیهی‌ترین انتخاب در بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی در آثار “تارانتینو”، چیزی جز آهنگ “فانکی فانفار” اثر “کیت منسفیلد” نباشد. این آهنگ در مدت زمانی بسیار کوتاه تماشاگر را به حال و هوای فیلم‌های “بیل را بکش” (فصل اول) و “ضد مرگ” می‌برد. این آهنگ تنها یک قطعه قبل از این دو فیلم پخش می‌شود، اما در عین حال تداعی‌‎ بخش مارپیچ‌های اغواکننده فیلم “نمایش ویژه ما” (Our Feature Presentation) است. حتی آوای ترومپت‌ها نیز با آهنگ همگام شده و نشان می‌دهد که تماشاگران اوقات خوشی را سپری می‌کنند.

“فانکی فانفار” در ابتدا به عنوان یک آهنگ کتابخانه‌ایی عرضه شد و سال‌ها توسط “سرویس ملی نمایشی” (National Screen Service) برای اعلام پیش نمایش فیلم‌ها و معرفی ویژگی‌های آنها مورد استفاده قرار می‌گرفت. “تارانتینو” به تازگی این آهنگ را برای مخاطبان مدرن محبوب کرده است، زیرا او تنها کسی است که می‌تواند چنین کاری را به بهترین شیوه انجام دهد. اما کسانی که شنوایی خوبی دارند احتمالاً این آهنگ را در فیلم “روزی روزگاری در هالیوود” (Once Upon a Time in Hollywood) شنیده‌اند. زیرا زمانی که در این فیلم “کلیف بوث” با بازی “برد پیت” (Brad Pitt) به خانه خود در پشت سینما درایو می‌‎رود، این آهنگ که جز بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی است در پس زمینه پخش می‌شود.

۱۰. آهنگ “پرواز زنبور مخملی” (Flight of the Bumblebee) از برنامه تلویزیونی “زنبور سبز” (The Green Hornet) (۱۹۶۶) نوشته “نیکلای ریمسکی – کورساکف” (Nikolai Rimsky-Korsakov) و تنظیم “بیلی می” (Billy May)

این آهنگ “پرواز زنبور مخملی” در اصل توسط آهنگساز روسی “نیکلای ریمسکی – کورساکف” به عنوان میان پرده اپرای او در سال ۱۸۹۲ به نام “داستان تزار سلتان” (The Tale of Tsar Saltan) نوشته شده است. بعد از گذشت حدود نیم قرن و اعمال اندکی تغییرات، شخصی تصمیم گرفت که تم بی‌نظیری را برای برنامه تلویزیونی “زنبور سبز” خلق کند و بدین صورت بود که جهان با یکی از مهیج‌ترین اجراهای ترومپت ‌نواز افسانه‌ایی یعنی “آل هیرت” (Al Hirt) مواجه شد. “تارانتینوگ سی و چند سال بعد تصمیم گرفت از این آهنگ خیره‌کننده استفاده کند تا عروس انتقام‌جوی خود را از “اوکیناوا” به توکیو سوق دهد تا در فصل اول فیلم “بیل را بکش” “او-رن ایشی” (با بازی “لوسی لیو” (Lucy Liu)) را بکشد.

پس از پخش صحنه‌ایی آرامش‌بخش و تامل‌برانگیز که در آن “عروس” دارای یک شمشیر سامورایی می‌شود که “هاتوری هانزا” برای او ساخته است؛ آهنگ ترومپت دیوانه‌کننده “زنبور مخملی” پس از ورود او به توکیو به فوریت واقعی داستان می‌افزاید. بعد از اینکه با فلاش بک به “عروس” در حال پروازی برمی‌گردیم که از پنجره به آسمان سرخ خیره می‌شود و “او –رن” با کراوات مشکی را می‌بینیم که با کلاه مشکی با موتورش زیر نور شهر ویراژ می‌دهد، موسیقی فیلم ناخودآگاه به تماشاگر القا می‌کند که خود را برای تماشای یک رویارویی خونین آماده کند. در عین حال این موسیقی جذابیت این بخش از فیلم را بیش از پیش می‌کند. در ضمن بخشی از آهنگ‌های کنایه‌آمیز ترومپت به “تارانتینو” کمک می‌کنند برخی از صحنه‌های نامفهوم فیلم را به نمایش بگذارد (مانند زمانی که “عروس” در یک تبلیغ ژاپنی برای “سیگار سیب سرخ” با همان زنی که او را تقیب می‌کرد، یعنی “سوفی فتال” قدم می‌زند).

۹. آهنگ” Italia a mano armata “از فیلم “ماموریت یک پلیس ویژه” (A Special Cop in Action) (۱۹۷۶) اثر “فرانکو میکالیتسی” (Franco Micalizzi) و آهنگ” La polizia sta a guardare” از فیلم “آدم‌‎ربایی بزرگ” (The Great Kidnapping) اثر “استلیو چیپریانی” (Stelvio Cipriani)

“تارانتینو” از دو آهنگ بسیار جذاب تریلرهای جنایی ایتالیایی دهه ۷۰ در اوج تعقیب و گریز ماشینی فیلم “ضد مرگ” استفاده کرد. اولی آهنگ” Italia a mano armata “اثر “فرانکو میکالیتسی” است و زمانی از آن استفاده کرد که “دوج چارجر” و “دوج چلنجر” از روی سطح شیب‌ دار خاکی می‌پرند و بدین صورت از جاده‌های تاریک غبارآلود روستایی خارج شده و سر از یک گذرگاه مدرن شهری درمی‌آورند. انفجار سازهای بادی برنجی، لوده‌گری این دو نماد ضعیف دهه ۷۰ را نشان می‌دهد که در میان شاسی بلندها و سدان‌هایی که بی‌هوا بوق می‌زنند، گرفتار شده‌اند. آرایش این صحنه یک کمدی واقعی را به تصویر می‌کشد و آهنگ بی‌امان ترومپت‌ها، مخاطب را به لذت بردن از تک تک لحظه‌های این صحنه‌ها دعوت می‌کند.

اما آهنگ دوم یعنی” La polizia sta a guardare” اثر “استلیو چیپریانی”، یکی از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی، زمانی پخش می‌شود که “مایک ستون‌من” با بازی “کرت راسل” (Kurt Russell) نفس راحتی می‌کشد و فکر می‌کند تعقیب‌کنندگان او را گم کرده‌اند، اما پس از اینکه “دوج چلنجر” در پس‌زمینه ظاهر می‌شود و در یک جاده مرتفع به سمت او حرکت می‌کند، مانند بال کوسه از آب بیرون می‌آید. در اینجا آهنگ کلاوسن و باس به شکل مهیبی با هم می‌غرند و قبل از اینکه حتی شکارچی به یک خطر واقعی تبدیل شود، خبر از حضور او می‌دهند و همه اینها زمانی رخ می‌دهند که همراهان چلنجر خدا خدا می‌کنند که جاده به بن‌بست نرسد. این تلاقی، فوق‌العاده تعلیق‌آمیز است و زمانی که “چارجر” و “چلنجر” دوباره با هم ملاقات می‌کنند، به زیبایی نتیجه می‌دهد.

۸. آهنگ” L’incontro con la figlia” از فیلم “بازگشت رینگو” (The Return of Ringo) (۱۹۶۵) اثر “انیو موریکونه”

نقش “هانس لاندا” در فیلم “حرامزاده‌های لعنتی” (Inglourious Basterds) “کریستف والتس” (Christoph Waltz) را به جایگاهی که لایق او بود رساند. او تنها خودنمایی، متانت، زمان‌بندی کمدی و مهمتر از همه تهدید سرد و ناراحت‌کننده‌ایی را که شخصیت شرور فیلم به آن نیاز داشت ارائه کرد. وقتی “سرهنگ لاندا” از یک کشاورز درباره خانواده یهودی که زیر تخته‌های کف خانه‌‍اش پنهان کرده است بازجویی می‌کند، حضور “والتس” بر صفحه سینما غالب است. “تارانتینو” برای اوج گرفتن این صحنه به یک قطعه موسیقی نیاز داشت که از نظر احساسی با بازی “والتس” و وحشتی که “لاندا” قادر به القای آن بود، مطابقت داشته باشد.

به همین دلیل “تارانتینو” به فیلم وسترن ایتالیایی “بازگشت رینگو” در سال ۱۹۶۵ متوسل شد و آهنگ آزاردهنده و شوم “موریکونه” را که مملوء از ناامیدی سازهای رشته‌ایی و آهنگ رعدآسای سازهای برنجی است برای این صحنه انتخاب کرد. چرخش دیوانه‌‎کننده سازهای رشته‌ایی به خوبی پرواز “شوسانا” را در زیرزمین رو به علفزار نشان می‌دهند و در عین حال شیپورها نشان‌دهنده هدف‌گیری “لاندا” به سمت در هستند و نشان می‌دهند که خونریزی در پیش است. در واقع “تارانتینو” با انتخاب ۶۰ ثانیه موسیقی مناسب، قهرمان و ضد قهرمان فیلم خود و درگیری بین آنها را خلاصه می‌کند.

۷. آهنگ”The Braying Mule” از فیلم “دو قاطر برای خواهر سارا” (Two Mules for Sister Sara) اثر “انیو موریکونه”

“انیو موریکونه” این آهنگ‌ ساز نابغه فیلم‌ها، موسیقی‌های تکرارنشدنی را برای فیلم‌های وسترن ساخته است. اما “تارانتینو” از جذاب‌ترین آنها برای صحنه همراهی “دکتر شولتز” و “جنگو” و حرکت آن‌ها به سمت شهر در فیلم “جنگوی زنجیرگسسته” (Django Unchained) استفاده می‌کند. این آهنگ “The Braying Mule “نام دارد و از فیلم “دو قاطر برای خواهر سارا” گرفته شده است. صدای بی ‌وقفه گیتار پایه اصلی این آهنگ را تشکیل می‌دهد و در عین حال آهنگ فلوت بومی آمریکایی در سرتاسر این قطعه شنیده می‌شود و گاه و بیگاه صدای هی وای کیبورد کلاویولین حال و هوای فیلم را تحت‌الشعاع این آهنگ قرار می‌دهد.

در عین حالی که “تارانتینو” این آهنگ را در پس‌زمینه داستان پخش می‌کند، “شولتز” و “جنگو” با هم متحد می‌شوند. اما اتحادی که بوی ناآرامی می‌دهد. “جنگو” هنوز نمی‌داند که “شولتز” کیست و در شهری که عازم آن است باید به دنبال چه چیزی باشد. اما تنظیم آهنگ خاص و عجیب “موریکونه” به زیبایی عدم اطمینان “جنگو” و سراسیمگی مردم شهر را به تصویر می‌کشد که از پنجره خانه‌های خود به این دو نگاه می‌کنند و از خود می‌پرسند که چه چیزی در شرف سقوط است. این حال و هوا بسیار خاص است و فقط موسیقی می‌تواند آن را القا کند، ضمناً قطعاً هیچ آهنگی نمی‌تواند به غیر از این، این حال و هوا را القا کند. این تنها نمونه‌ایی دیگر از انتخاب بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی در آثار”تارانتینو” است که با استفاده از آن با مهارت هر چه تمامتر داستان خود را به مخاطب القا می‌کند.

۶. آهنگ “دوئل بزرگ (Parte Prima) “از فیلم “دوئل بزرگ” (The Grand Duel) (۱۹۷۲) اثر “لوئیس باکالوف” (Luis Bacalov) و آهنگ “Run Fay Run ” از فیلم “سه مرد سخت” (Three Tough Guys) (۱۹۷۴) اثر “آیزاک هیز” (Isaac Hayes)

با وجود اینکه “تارانتینو” تا قبل از ساخت فیلم “سگ‌های انباری” (Reservoir Dogs) نشان داده بود که علاقه زیادی به بازی با سبک‌ها و ژانرهای مختلف دارد، اما قسمت اول فیلم “بیل را بکش” اولین فیلمی بود که او در آن ژانرها را واقعاً با هم ترکیب کرد. اما این ترکیب ژانرها شاید در هیچ کجا به اندازه نقل قول “عروس” درباره منشا “او-رن ایشی” نمود نداشته باشد، زیرا در اینجا تصویر به انیمه‌ایی تبدیل می‌شود که توسط موسیقی فیلم‌های وسترن ایتالیایی و بدنمایی سیاهان جان می‌گیرد.

قطعه “دوئل بزرگ (Parte Prima)” اثر “لوئیس باکالوف” با صدای ساده ساز دهنی، تماشاگر را برای دیدن صحنه فلاش بک آماده می‌کند و رابطه آشکاری بین اراذل یاکوزا و قانون‌شکنان غربی ترسیم می‌کند، حتی قبل از اینکه فیلم وارد حالت مرثیه‌وار بشود و شمشیر “رئیس یاکوزا” برای سوگواری مرگ والدین “او-رن” آماده شود. اما وقتی “او-رن” جوان انتقام خود را می‌گیرد و اسکورت “رئیس ماتسوموتو” با عجله وارد می‌شود تا نظاره‌گر کسانی باشد که یکی یکی توسط ضربه‌های او کشته شده‌اند، باز همان صدای سازدهنی شنیده میشود، اما این بار نشان‌دهنده بازگشت “او-رن” خونین است.

اما بعد از اینکه داستان به جلو می‌رود می‌بینیم که “او-رن” ۲۰ ساله در حال تیراندازی به سمت لیموزین یک سیاستمدار از روی پشت‌بام است، آهنگ” Run Fay Run” فیلم “سه مرد سخت” اثر “آیزاک هیز” که ترکیبی خوشایند از سرو صداهای تکانه‌ایی، بانگو و تنبور است، شنیده می‌شود. این تغییر واقعاً خیره‌کننده است و نمونه‌ایی دیگر از توانایی “تارانتینو” در جلب توجه مخاطبانش است. میان پرده انیمه‌ایی فیلم “بیل را بکش” به لطف این موسیقی‌های به یاد ماندنی، یکی از الهام‌بخش‌ترین داستان سرایی‌های “تارانتینو” به شمار می‌آید که یکی از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی را استفاده می‌کند.

۵. آهنگ “جاده آفتابی به سالینا” (Sunny Road to Salina) از فیلم “جاده به سالینا” (The Road to Salina) (۱۹۷۰) اثر “کریستف” (Christophe)

آهنگ “جاده آفتابی به سالینا” اثر هنرمند موسیقی‌دان فرانسوی معروف به “کریستف” است و به نوعی به سرود بخش دوم فیلم “بیل را بکش” تبدیل شد و به طور آزادانه در بین تریلرها و اسپات‌های تلویزیونی پخش می‌شد و دلیل خوبی هم داشت. زیرا آهنگ “جاده آفتابی به سالینا” به دلیل اینکه مملوء از صداهای نواخته شدن گیتار و آوازهای متورم و ملودیک بود، آنقدر عظیم و باشکوه بود که به راحتی می‌توانست یکی از چشم‌اندازهای “سرجو لئونه” (Sergio Leone) را پر کند. در واقع آهنگ “جاده آفتابی به سالینا” بهترین آهنگ برای نشان دادن رسیدن “عروس” به آخرین مرحله از تلاش خونین خود برای انتقام بود.

این موسیقی در ابتدا برای یک فیلم نوشته شد، اما به طرز عجیبی با آن همخوانی نداشت. زیرا این آهنگ زمانی پخش می‌شد که یک مرد در حال استفاده از ادکلن و جستجوی آشپزخانه برای پیدا کردن غذا بود. اما این کار “تارانتینو” است که با پیدا کردن یک آهنگ از یک تریلر روانشناختی عجیب فرانسوی-ایتالیایی کمتر شناخته شده اوایل دهه ۷۰، آن را به زیبایی در پس‌زمینه یک فیلم وسترن ایتالیایی قرار دهد. وقتی عقابی گریه می‌کند و “عروس “تازه از گور برمی‌گردد، از مه صحرا بیرون می‌آید و از میان یک دره باریک عبور می‌کند، صدای موسیقی به گوش می‌رسد. به همین دلیل واقعاً به نظر می‌رسد که این آهنگ از همان ابتدا برای این صحنه ساخته شده است.

۴. آهنگ “از انسان تا انسان” (From Man to Man) از فیلم “مرگ سوار بر اسب می‌تازد” (Death Rides a Horse) اثر “انیو موریکونه”

برای فیلمی مانند “بیل را بکش” (بخش اول) که به عنوان «بیداد خروشان انتقام» توصیف می‌شود، این آهنگ بخشی از فیلم را که در حال رسیدن به نقطه انتقام است پر می‌‎کند. زمانی که “عروس” به “خانه برگ‌های آبی” (House of Blue Leaves) می‌رسد و تماشاگران تشنه زورآزمایی نهایی هستند، تمام شمشیربازی‌ها و خونریزی‌ها با همراهی این آهنگ پخش می‌شود. در اینجا “تارانتینو” لحظه‌ایی را خلق می‌کند که در آن “عروس” و “او-رن” در نهایت با یک آهنگ وسترن ایتالیایی هیجان‌انگیز از “موریکونه” معروف به نام “از انسان تا انسان” دوباره با هم ملاقات می‌کنند.

در حالی که “عروس” “سوفی فتال” را روی شمشیر نگه می‌دارد و از “او-رن” می‌خواهد که خود را نشان دهد، صداهای دلهره‌آور مضراب گیتار، سازهای کوبه‌ایی جنگی، آواز خوانی‌های سریع و تحریرهای زیر فلوت، همگی تنش فضا را دوچندان می‌کنند. چیزی نا امیدکننده و بدیع در آهنگ “موریکونه” وجود دارد که نیاز “عروس” به انتقام را نشان می‌دهد. وقتی او دست “سوف”ی را می‌شکافد و خون مانند فواره‌ایی ظاهراً بی‌پایان به اطراف می‌پاشد، موسیقی شما را مانند آنچه که قبلاً در فیلم مشابه دیده‌اید، از خندیدن باز می‌دارد. در عوض می‌توان فواره خونین “سوفی” را نمایش خشم “عروس” نامید، اما با تاخیری طولانی؛ نمایشی که آنقدر بی‌رحمانه و دلسردکننده است که تنها می‌تواند با این قطعه “موریکونه” همراه شود.

۳. آهنگ “نیکاراگوئه” (Nicaragua) از “فیلم زیر آتش” (Under Fire) (۱۹۸۳) اثر “جری گلدسمیت” (Jerry Goldsmith)

لحظه‌ایی در فیلم “جنگوی زنجیرگسسته” وجود دارد که در آن دو قهرمان داستان یعنی “جنگو” و “شولتز”، شرور مسخره‌ایی را به نام “کالوین کندی” با بازی “لئوناردو دی‌کاپریو” (Leonardo diCaprio) را در مزرعه‌اش دنبال می‌کنند. چنین صحنه‌ایی نشان‌دهنده افزایش تنش در فیلم است و به همین دلیل به موسیقی مناسب این حال و هوا نیاز دارد.این موسیقی می‌تواند جز بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی باشد. “جری گلدسمیت” مارش “نیکاراگوئه” را برای فیلم “زیر آتش” بر پایه آهنگ ساز دهنی ساخت که هر چند در ابتدا بعید به نظر می‌رسید، اما در انتها بسیار خوب از کار درآمد. آهنگ بلافاصله قبل از ورود به “کندی‌لند” (Candyland) پخش می‌شود و در حالی که “کندی” واکنش “جنگو” و “شولتز” را نسبت به یک سگ ترسناک ارزیابی می‌کند، آهنگ سوت ترسناکی شنیده می شود و بدین صورت خطر بالقوه‌ایی که آنها را تهدید می‌کند برای مخاطب ملموس‌تر می‌شود.

هنگامی که حرکت آنها شروع می‌شود، موسیقی نقش دوگانه زیبایی را در تمسخر شکوه و جلال این صحنه و القای حس ناخوشایند آن ایفا می‌کنند. در واقع این گونه به نظر می‌آید که این موسیقی در دستان “تارانتینو” قرار دارد و بین این جشن غیرصمیمی و وحشت عمیق شکوفایی “جنگو” و “شولتز” مدام در نوسان است. احساسات زیادی در قطعه “گلداسمیت” وجود دارد و شخصیت‌های زیادی را با دیدگاه‌های متفاوت در این صحنه به تصویر می‌کشند، که از جمله آنها می‌توان به معرفی “استفان” حقیر با بازی “ساموئل ال. جکسون” (Samuel L. Jackson) اشاره کرد. اینکه چگونه “تارانتینو” این شخصیت‌ها را با موسیقی تکمیل می‌کند، کاری است که فقط از عهده او برمی‌‍آید.

۲. آهنگ “عنوان اصلی” (Main Title) از فیلم “اعصاب متشنج” (Twisted Nerve) اثر “برنارد هرمان” (Bernard Herrmann)

“تارانتینو” برای معرفی “ال درایور” قاتل چشم وصله‌ایی با بازی “داریل هانا” (Daryl Hannah) آهنگ شوم “عنوان اصلی” از تریلر روانشناختی “برنارد هرمان” با نام “اعصاب متشنج” را که در سال ۱۹۶۸ ساخته شده، وام گرفته است. سوت شاد آهنگ (که احتمالاً توسط خود “ال” در راهروی بیمارستان و در مسیر به اغما رفتن قربانی‌اش نواخته شده است) و تن‌های گرم و موزون سلستا به تدریج جای خود را به یک صدای بسیار تیره‌تر و بدشگون می‌دهند، زیرا ناگهان “دی پالما” شبه قاتل به تصویر کشیده می‌شود که در حال آماده کردن سرنگ سیانور است.

ناگهان صدای سازهای چوبی و بادی برنجی این آهنگ با حرکت محزون “ال” به اوج خود می‌رسند و با مرگ روی دست او همراهی می‌کنند. نت ارتعاشی نهایی با پژواک رعد و برق طوفان بیرون برجسته‌تر می‌‎شود. در واقع می‌توان گفت که این صحنه نیز مانند دیگر کارهای “تارانتینو” به طرز ماهرانه‌ایی مرز بین طنز و وحشت را به تصویر می‌کشد و موسیقی “هرمان” در آن نقش اصلی را بازی می‌کند. این آهنگ از نظر تن و ورای آن، هم سرزنده است و هم تهدیدآمیز؛ زیرا ترکیبی از احساسات متضاد و لذت‌بخش را در جایی که “تارانتینو” می‌خواهد به مخاطب القا می‌کند.

۱. آهنگ “نبرد بدون افتخار یا انسانیت” (Battle Without Honor or Humanity) از فیلم “نبردهای جدید بدون افتخار و انسانیت” (New Battles Without Honor and Humanity) اثر “تومویاسو هوتی” (Tomoyasu Hotei)

آهنگی که بلافاصله و به تنهایی ماهیت قسمت اول فیلم “بیل را بکش” را به صورت (تو ضعیف‌تر از این هستی که بتونی این چوب دستی را تکان دهی، ماده لعنتی) تعریف می‌کند، آهنگ “نبرد بدون افتخار یا انسانیت” اثر “تومویاسو هوتی” است؛ که به عنوان یک قطعه خوش ساخت در تبلیغات تلویزیونی، برنامه‌های بی‌شمار تلویزیونی، رویدادهای ورزشی و سایر فیلم‌ها پخش شده است. اما هیچ کدام از اینها نتوانسته‌اند از تاثیر صدای مست‌کننده گیتار در هنگام همراهی با صدای “او-رن” بکاهند، زمانی که در “خانه برگ‌های آبی” مانند یک بچه به آرامی به این طرف و آن طرف حرکت می‌کند و گویی صدای او از همان دم در شنیده می‌شود.

آهنگ “هوتی” با صدای سازهای کوبه‌ای ریتمیک، صدای هوشمند سازهای بادی برنجی و صدای پرطنین گیتار الکترونیک، موسیقی آغازین این صحنه را تشکیل می‌دهد. در اینجا “تارانتینو” با همراهی بی‌نظیر صدا و تصویر، باعث می‌شود حضور “لوسی لیو” و دسته‌ایی از یاکوزاهای آدامسی که در حال لشکرکشی به این تشکیلات هستند، بسیار هیجان‌انگیزتر جلوه کند. هر چند نمونه‌های فراوانی را می‌توان برشمرد که “تارانتینو” از موسیقی الهام گرفته شده از دیگر آثار به بهترین شیوه استفاده کرده است؛ اما شاید هیچ یک به اندازه استفاده از آهنگ “نبرد بدون افتخار یا انسانیت” در فیلم “بیل را بکش” جذاب و بی‌‎نظیر نیستند. چون این آهنگ یکی از بهترین موسیقی متن فیلم‌های قدیمی که در اثر تارانتینو دیده می‌شود.